“Nu hoef ik mezelf niet meer te verbergen”

“Toen ik 15 was kreeg ik voor het eerst gevoelens voor een vrouw. Niet snel daarna kwam mijn familie erachter dat ik lesbisch ben. Sindsdien haat mijn moeder mij en mijn familie noemt mij de duivel. De gemeenschap waar ik woonde in mijn thuisland, Sierra Leone, haatte mij ook en had geen respect voor mij. Ook de kerk waar ik vroeger kwam heeft mij verbannen.

Ik ben drie keer verkracht in mijn thuisland. Ik ben gemarteld, misbruikt en gediscrimineerd. Ik heb zoveel meegemaakt. Daarom ben ik gevlucht en kwam in 2019 in Nederland aan.

Hier was ik nog steeds niet meteen veilig. Ik ontmoette een vrouw, Esther. Onder haar macht werd ik geprostitueerd en ben ik misbruikt. Toen ik eindelijk uit haar huis kon ontsnappen heb ik op straat gedwaald. Ik was dakloos en probeerde hulp te zoeken. Maar de hulp die mensen boden was vaak niet oprecht en ik ben vaak teleurgesteld door mensen. Veel mensen vertelde mij dat ik naar de politie moest. Dit kon ik niet, door alles wat ik heb meegemaakt vertrouw ik de politie niet. Ik heb geleerd bang te zijn voor de politie.

Uiteindelijk ben in in Ter Apel terechtgekomen en heb ik mijn verhaal kunnen vertellen. Sindsdien voel ik mijn veiliger. Ik kan hier openlijk leven en genieten van mijn leven als een lesbische vrouw. Nu hoef ik mezelf niet meer te verbergen. De LHBTI-gemeenschap in Nederland heeft mijn omarmd. Ik heb veel vriendelijke mensen ontmoet en dit helpt mijn stress te verminderen.”

> Lees meer verhalen van LHBTI-vluchtelingen