Rakhine- en Rohingya jongeren bedenken samen oplossingen voor gedeelde uitdagingen in de etnisch verdeelde staat Rakhine in Myanmar.
Maung Kyaw Maung (links), een etnische Rohingya, and Myint Swe, een etnische Rakhine, zijn leden van een lokale jeugdorganisatie in de staat Rakhine, Myanmar. © UNHCR/Reuben Lim Wende
Op een heldere winterdag in de staat Rakhine in Myanmar stromen honderden mensen uit twee nabijgelegen dorpen een open veld op. In het ene dorp woont de Rakhine-bevolking en in het andere dorp de Rohingya-minderheid. De sfeer is vrolijk en feestelijk als de menigte zich verzamelt rond een groot geïmproviseerd sportveld.
Terwijl een voetbalwedstrijd tussen teams bestaande uit Rakhine- en Rohingya-spelers begint, kijkt Myint Swe trots toe. “Het kostte ons weken van planning om dit evenement te organiseren”, zegt de 32-jarige uit Pyar La Chaung, het dorp Rakhine. De 20-jarige Maung Kyaw Maung komt uit Pyin Chay, het Rohingya-dorp dat op 10 minuten lopen van het Rakhine-dorp ligt, kijkt ook vanaf de zijlijn toe. “Jongeren uit beide dorpen kwamen samen om dit mogelijk te maken”, zegt hij.
Het duo maakt deel uit van een achtkoppige jeugdgroep, ook wel Youth Development Committee genoemd, die het evenement organiseerde. In de groep verenigen jongeren uit de twee dorpen zich om gezamenlijke activiteiten zoals deze voetbalwedstrijd te organiseren.
In de staat Rakhine hebben etnische en religieuze verdeeldheid voor gespannen relaties gezorgd. Hoewel de regio grotendeels gespaard is gebleven van het geweld tijdens de militaire overname in Myanmar van februari 2021, moeten de oude wonden van eerdere conflicten nog helen.
Sinds het begin van de jaren negentig zijn er verschillende golven van geweld geweest. Vaak is de Rohingya-gemeenschap slachtoffer geworden van bruut geweld. Hierdoor zijn talloze Rohingya op de vlucht geslagen. Nu wonen zo’n 1,6 miljoen Rohingya als vluchteling, voornamelijk in Bangladesh, Maleisië en India. In Myanmar wonen slechts 600.000 Rohingya, 148.000 van hen zijn ontheemd in Rakahine.
Hun vooruitzichten om in de nabije toekomst naar huis terug te keren blijven klein. Naast de aanhoudende onveiligheid die zowel de Rohingya- als de Rakhine-gemeenschappen raakt, zijn er weinig economische kansen in de staat.
Vooral de Rohingya leven in onzekere omstandigheden hun basisrechten decennialang zijn ontzegd. Zij hebben vaak geen paspoort en daardoor weinig bewegingsvrijheid en geen toegang tot basisvoorzieningen zoals onderwijs en gezondheidszorg.
UNHCR werkt samen met partners om de sociale cohesie tussen de twee etnische groepen te bevorderen. Zo wordt de kans op geweld tussen de Rohingya en Rakhine verkleind.
Het sportdagevenement waarbij beide dorpen betrokken waren, was een hoogtepunt voor de jongeren. De succesvolle organisatie werd geleid door ACTED, een internationale NGO en partner van UNHCR. “Jongeren spelen een bijzondere rol bij het vormgeven van de verschillen en dynamiek tussen de dorpen”, legt een projectmanager van ACTED uit. “Zij kunnen zorgen voor dialoog en conflictoplossing, niet alleen binnen, maar ook tussen hun gemeenschappen.”
ACTED heeft vijf soortgelijke groepen opgericht in Myanmar. De deelnemers van de groepen krijgen trainingen over onder meer leiderschap, vredesopbouw, bedrijfsontwikkeling, beroepsvaardigheden en eerste hulp. Samen met de dorpsoudsten en de groepsleiding brengen ze de behoeften in kaart. Vervolgens bedenken ze gezamenlijke oplossingen die beide gemeenschappen ten goede komen.
De training heeft leden geïnspireerd. “De training bedrijfsontwikkeling bracht ons op het idee om tafels en stoelen te kopen die worden gebruikt voor gemeenschapsevenementen zoals de sportdag van vandaag. Als ze niet in gebruik zijn, zijn we van plan ze te verhuren aan andere dorpen om wat inkomsten te genereren”, zegt Myint Swe. “We willen het verdiende geld gebruiken om de aanleg van een weg af te ronden die onze beide dorpen met elkaar verbindt.”
“We hebben veel gemeen.”
Door de sociale integratie en economische kansen voor beide gemeenschappen te vergroten, heeft het project als doel voorwaarden te creëren die de grondrechten van de Rohingya herstellen. De hoop is dat de Rohingya uiteindelijk kunnen terugkeren naar huis.
“We hebben veel gemeen”, zegt Myint Swe, die opmerkt dat beide dorpen een gebrek aan onderwijs hebben, maar vooral de Rohingya. “We doen ons best om elkaar te helpen meer vaardigheden op te doen. Kennis is heel belangrijk en helpt de vrede te bewaren.”“Eerst hadden onze dorpen minder contact”, zegt Maung Kyaw Maung. “Nu gaan we op een vriendschappelijkere manier met elkaar om.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
