Verhalen

Latifa heeft door de oorlog in Syrië haar man verloren en weet niet hoe het met de rest van haar familie gaat. “Vroeger kwamen we als familie elke dag bij elkaar. Door de oorlog kan dat niet meer.”

Als je Abbas ontmoet, merk je meteen zijn aanstekelijke glimlach en levensvreugde op en is het moeilijk je voor te stellen welke ontberingen hij heeft doorstaan.

Al vanaf de eerste ontmoeting worden Nareman haar levensvreugde en enthousiasme duidelijk. Ze verwelkomt ons met open armen in haar appartement in de Mechelse voorstad, haar schattige dochter Vanessa die binnenkort twee jaar oud wordt, draagt ze op de arm.

Als je Hussein ontmoet, brengt hij je meteen in beweging. Hij neemt je vol passie mee in zijn wereld van creativiteit en hoewel hij met zijn hoofd in de wolken loopt, blijft hij toch met beide voeten op de grond staan. Dat moet wel, want als muzikant, theaterliefhebber en acteur in de autbiografische film “The Way Back”, heeft hij een drukke agenda.

Na een lange reis is Isam erin geslaagd een baan te vinden met behulp van een programma voor arbeidsintegratie. Zijn grote droom is om zich zo snel mogelijk volledig “thuis” te voelen. Lees hier zijn verhaal.

Het is een waar genoegen om Ifrah te ontmoeten. De stralende jonge vrouw uit Somalië is een toonbeeld van positieve energie die met haar aanstekelijke lach de ruimte meteen vult. Ze deelt haar verhaal.

Zondag 12 mei is het in Nederland Moederdag en zullen vele moeders worden verwend met cadeaus en knutselwerkjes. We staan die dag stil bij het moederschap. Moeder zijn is lang niet altijd gemakkelijk, zeker niet als je gezin in een gevaarlijke situatie zit. Dat laatste was het geval voor de zwangere Venezolaanse Annabel.

Omid verwelkomt ons met een grote glimlach. Hij deelt zijn verhaal vol enthousiasme omdat hij iedereen wil laten zien dat je na een moeilijke reis, ver van je eigen land en gewoontes, kunt slagen.

Na acht jaar oorlog keren de eerste vluchtelingen en ontheemden terug naar huis. Zahida (35) en haar vijf kinderen bijvoorbeeld. Ze hoopten terug te keren, hun huis te vinden en weer verder te kunnen met hun leven. Het tegendeel is waar. “Het leek of we met een tijdmachine waren teruggekeerd naar het stenen tijdperk.”

Kinderen die moeten vluchten voor oorlog, geweld of vervolging verliezen in deze periode soms niet een, maar allebei de ouders. Ze blijven dan alleen of met broertje(s) en zusje(s) achter. Het oudste kind neemt dan vaak de zorg op zich, zoals bijvoorbeeld de 14-jarige Jainab doet voor haar 8-jarige broertje. Hulp en bescherming is essentieel.