EPISODE 2: Welkom thuis bij Abdul, Farida en de kinderen

In hun oude, vertrouwde huis, waar hun eigen spullen op hun vaste plekje stonden. Waar vriendjes in en uit liepen. Waar mama Farida met haar ogen dicht de thee kon vinden. Hoe maken Farida en Abdul van hun caravan een thuis?
Bekijk aflevering 2 uit de serie ‘Overleven in 7 stappen’ en ontdek welke simpele onderdelen belangrijk zijn om je veilig thuis te voelen:
 

@ UNHCR

 
Verder praten met Farida: hoe zag haar leven in Syrië eruit?
“Samen met mijn man had ik een winkel. Die winkel was onderdeel van ons huis, dat verder bestond uit twee slaapkamers en een woonkamer. Het huis was groot genoeg voor ons. Buiten hadden we een kleine tuin waar ik sinaasappelen olijven en amandelen liet groeien. De tuin was me dierbaar, en een fijne plek waar mijn kinderen konden spelen.
 
“Nooit gedacht dat ik ooit in Jordanië zou zijn”
“We waren gelukkig. Mijn man en zoon werkten in de winkel, en ik werkte in de tuin. We hadden verder niets nodig en hadden nooit verwacht dat we daar ooit weg zouden moeten. Ik had nooit gedacht dat we ooit in Jordanië terecht zouden komen, zelfs niet voor een vakantie. Maar hier zijn we dan toch. We worden goed behandeld, maar het is heel moeilijk om weg van huis te zijn.
“Ik wil terug naar huis, naar het leven dat we ooit hadden. Onze toekomst ligt dáár. Ik wil dat mijn kinderen in hun eigen land kunnen opgroeien. Ik wil er begraven worden.”
 
Wat mist Farida het meest?
“Juist tijdens Ramadan mis ik mijn oude leven. We vierden Ramadan groots, met onze kinderen, onze vrienden en familie. Elke dag van de Ramadan was bijzonder en liefdevol. We kookten grote maaltijden en de grote eettafel stond vol met gerechten. Hier is alles anders. Iedereen hier heeft zijn eigen problemen, iedereen heeft een hart dat zwaar is van verdriet.
Elke familie, elk gezin heeft wel een dierbare verloren. Iedereen is op de vlucht.
 

“Mijn jongste dochter Inaam (5) lijdt aan een depressie. We gaven haar een Syrische paradijsvogel. De vogel herinnert mijn dochter aan huis en aan het feit dat er ooit een dag komt dat we zullen terugkeren.”

“Het leger verwoestte een groot deel van ons huis en namen het vervolgens in om het in gebruik te nemen als checkpoint. Wij werden gedwongen om ons huis te verlaten. We vluchtten en kwamen hier. Eerst dachten we dat we hier hooguit een maand zouden blijven, en dat we daarna terug konden om ons gewone leven weer op te pakken.
“Een aantal van mijn kinderen heeft de hoop opgegeven dat ze ooit terug naar huis kunnen. Thuis in Syrië waren ze vrolijk, speelden en zongen en dansten ze. Hier in Za’atari zijn ze veilig. Maar ze hebben het plezier in hun leven verloren.”