Rania

29 april 2019 – Als je Rania ontmoet, begrijp je meteen dat haar passie voor onderzoek in de farmaceutische wetenschappen haar heeft geholpen om een nieuw leven op te bouwen.

“Toen de oorlog in Syrië begon, was ik marketingverantwoordelijke in de farmaceutische sector. Geleidelijk aan werd het conflict steeds intenser en dus besloten we te verhuizen om dichter bij de school van de kinderen te gaan wonen, zodat ze de bus niet meer hoefden te nemen. Onze buurt werd echter ook gebombardeerd waardoor we bij mijn ouders in het centrum van Damascus zijn ingetrokken en de kinderen van school moesten veranderen. We wilden graag in Syrië blijven en hoopten dan ook dat de situatie snel zou verbeteren.

Maar op een ochtend in april 2014 moesten de kinderen opnieuw naar school nadat ze twee weken thuisgebleven waren. Mijn man wilde ze toch liever niet naar school sturen. Diezelfde dag nog werd de school gebombardeerd. In de zomer verbleef ik met mijn twee zonen in België en vlak voordat we naar Damascus terug zouden keren, kregen we te horen dat hun sportvereniging was aangevallen en twee kinderen hierbij het leven lieten. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. We besloten om in België te blijven waar ik asiel aanvroeg. We kregen al snel een positief antwoord.

We hebben ons in Mons gevestigd waar mijn kinderen naar school gaan. Ik had het geluk me te kunnen inschrijven als doctoraatsstudente in de farmaceutische en biomedische wetenschappen. Sinds 2015 heeft de Universiteit van Mons een programma ter ondersteuning van de integratie van studerende vluchtelingen op poten gezet. Het programma probeert de vaardigheden die vluchtelingen in hun land van herkomst hebben verworven te bevorderen. We willen dan ook onze bijdrage leveren aan de Belgische samenleving die ons heeft verwelkomd. Ondertussen hebben we hier een nieuwe familie kunnen opbouwen, ook al missen we Syrië heel erg.

Momenteel ben ik bezig met het afronden van mijn doctoraat en hoop ik de nodige financiering te vinden om mijn onderzoek op dit gebied, waar ik zo door gepassioneerd ben, voort te zetten! Vandaag leven we in vrede. Ook al zijn de nachtmerries van de oorlog nooit ver weg.”