Ένας Καλός Σαμαρείτης στην Ελλάδα
Ένας Καλός Σαμαρείτης στην Ελλάδα
Ο πατέρας Ευστράτιος Δήμου – γνωστός σε όλους ως «Παπα-Στρατής» – κάθεται στην μπροστινή αυλή του σπιτιού του, περιτριγυρισμένος από λουλούδια σε πήλινες γλάστρες, μια μικρή βερικοκιά και τον μεγαλόσωμο σκύλο του, τη Σίμπα, που μοιάζει με αρκούδα. Πάνω από το κεφάλι του, χελιδόνια μπαινοβγαίνουν σε μια φωλιά κολλημένη στον τοίχο.
Φοράει σκούρο μπλε ράσο, δερμάτινα σανδάλια και έχει τα μαλλιά του πιασμένα κοτσίδα. Τα μεγάλα γκριζογάλανα μάτια του συνθέτουν ένα βλέμμα ζωηρό που συμπληρώνεται από τη μακριά, πλούσια, γκρίζα γενειάδα του. Πάσχει από μια χρόνια αναπνευστική πάθηση και πρέπει να είναι διαρκώς συνδεδεμένος μέσω ενός σωλήνα με μια φιάλη οξυγόνου. Αυτό, ωστόσο, δεν τον εμποδίζει να καπνίζει πότε πότε ένα τσιγάρο.
Ο Παπα-Στρατής, μαζί με άλλους εθελοντές στο χωριό της Καλλονής, βοηθά πρόσφυγες από το 2007 μέσα από τη ΜΚΟ «Αγκαλιά». Υπολογίζει πως όλα αυτά τα χρόνια έχει βοηθήσει περίπου δέκα χιλιάδες ανθρώπους – ανάμεσά τους και κάποιους ντόπιους που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε δει τόσους πολλούς πρόσφυγες να αναζητούν βοήθεια.
«Κάθε μέρα έρχονται εκατό έως διακόσια άτομα στην Καλλονή», λέει ο 57χρονος ιερέας. «Οι ντόπιοι τούς στέλνουν σε εμάς. Τους δίνουμε φαγητό, νερό, γάλα για τα μωρά, παπούτσια, ρούχα. Μπορούν και να μείνουν εδώ: έχουμε κουβέρτες, στρώματα στο πάτωμα.»
Προσπαθώντας να σωθούν από τον πόλεμο στη Συρία και τις συγκρούσεις ή διώξεις σε άλλες χώρες, περισσότεροι από 26.000 πρόσφυγες έχουν φτάσει στη Λέσβο από τον Ιανουάριο. Διασχίζουν με φουσκωτές βάρκες ή ξύλινες λέμβους τη στενή λωρίδα της θάλασσας που χωρίζει το νησί από την Τουρκία. Πολλοί αποβιβάζονται στις βόρειες, απομακρυσμένες ακτές και περπατούν έως και 15 ώρες για να φτάσουν στο προσωρινό καταφύγιο του Παπα-Στρατή στην Καλλονή.
«Έχω δει μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια και έγκυες γυναίκες να κρατούν την κοιλιά τους και να κλαίνε από τον πόνο,» λέει θλιμμένος. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επέλεξαν να έρθουν εδώ. Είναι παιδιά του πολέμου, διωγμένα από τις σφαίρες. Είναι κυνηγοί της ζωής, ψάχνουν να βρουν ζωή, ελπίδα, μια ευκαιρία να ζήσουν μια μέρα ακόμα.»
Με τις τοπικές αρχές να έχουν κατακλυστεί από τις 64.000 αφίξεις προσφύγων στην Ελλάδα από τις αρχές του χρόνου, ντόπιοι εθελοντές όπως ο Παπα-Στρατής και το δίκτυο εθελοντών «Το Χωριό του Όλοι Μαζί» αναλαμβάνουν συχνά μόνοι τους τη φροντίδα των ανθρώπων που φτάνουν στα νησιά.
«Δεν έχουμε καμία εξωτερική χρηματοδότηση,» εξηγεί χαμογελώντας. «Εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των κατοίκων της περιοχής.»
Το ταλαιπωρημένο, μπορντό Citroën Xantia του – που το αποκαλεί «Ταρζάν» γιατί φτάνει στα πιο δυσπρόσιτα μέρη του νησιού – είναι πάντα γεμάτο με τρόφιμα, νερό και ρούχα.
«Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό να κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα, αλλά δεν είχαμε μπιμπερό κι εκείνο δεν μπορούσε να πιει από ποτήρι. Ήταν στη μέση της νύχτας, κι έτσι ξυπνήσαμε όλα τα φαρμακεία της περιοχής ώσπου να βρούμε ένα μπουκάλι,» αφηγείται ο Παπα-Στρατής.
Ο Παπα-Στρατής αποκαλεί το αυτοκίνητό του «Ταρζάν» γιατί καταφέρνει να φτάσει στα πιο δύσβατα σημεία. Το γεμίζει με τρόφιμα, νερό και ρούχα για να βοηθά όσους έχουν μόλις φτάσει στις ακτές.
Στο χωριό Καλλονή της Λέσβου, πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκουν καταφύγιο στον χώρο της ΜΚΟ «Αγκαλιά», υπό τη φροντίδα του Παπα-Στρατή.
Ο Απόστολης, 65 ετών, και ο Χρήστος, 56 ετών, μεταφέρουν στρώματα στη Μονή Μετοχίου στη Λέσβο. Το Πανεπιστήμιο Agder της Νορβηγίας νοικιάζει τον χώρο για αποθήκευση ρούχων και άλλων ειδών που δωρίζουν Νορβηγοί πολίτες.
Ο Παπα-Στρατής και η σύζυγός του, Στρατούλα, βλέπουν πώς ο αυξανόμενος αριθμός των αφίξεων δοκιμάζει τους πόρους του νησιού.
Η 8χρονη Bahar από το Αφγανιστάν, έφτασε στη Λέσβο με τον 11χρονο αδερφό της Μahdi και τη μητέρα τους, Mujgan.
Ο Firoz, 23 ετών, και ο Farzad, 21 ετών, από το Αφγανιστάν, έφτασαν στη Λέσβο ελπίζοντας να βρουν τους γονείς και τα δύο ακόμη αδέρφια τους. Οι οργανώσεις όπως η «Αγκαλιά» του Παπα-Στρατή λειτουργούν ως χώροι όπου οι άνθρωποι αναζητούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Η Mujgan, μητέρα της Bahar και του Μahdi, έφτασε στη Λέσβο με τα παιδιά της διασχίζοντας τη θάλασσα από τα παράλια της Τουρκίας.
Έχοντας πληγεί από την κρίση χρέους και περιορισμένες σε στενά οικονομικά, πολιτικά και γεωγραφικά όρια, οι τοπικές κοινωνίες των ελληνικών νησιών έρχονται αντιμέτωπες με τις συνέπειες συγκρούσεων που συμβαίνουν πολύ μακριά, και για τις οποίες γνωρίζουν ελάχιστα. Πολλοί νησιώτες νιώθουν καχυποψία απέναντι στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες που φτάνουν στα μέρη τους. Άλλοι ανησυχούν για τον αντίκτυπο στον τουρισμό. Όμως πολλοί, όπως ο Παπα-Στρατής, σηκώνουν τα μανίκια και βγαίνουν μπροστά για να βοηθήσουν.
