Gastcolumn: Astrid van Genderen Stort

Sinds 1995 werk ik voor UNHCR en verleen ik hulp aan hen die dat het hardst nodig hebben. Ik maakte deel uit van crisisteams en werkte in Kosovo, Noord- en WestAfrika, Irak, Atjeh, China en het MiddenOosten. Sinds 2018 vervul ik vanuit ons hoofdkantoor in Genève de rol van ‘Chief of Section, Emergencies & Marketing’.

Begin 2019 reisde ik naar de Bekaa Vallei in Libanon, waar het op dat moment ijskoud was. De storm Norma had de onderkomens van vele Syrische vluchtelingen verwoest in Libanon zijn meer dan een miljoen Syrische vluchtelingen en families leefden daardoor onder erbarmelijke omstandigheden in laag gelegen gebieden die deels waren overstroomd.

Drie maanden later reisde ik samen met collega’s naar Colombia, om ondersteuning te bieden aan vluchtende Venezolanen. Ondanks de gesloten grenzen probeerden velen van hen te vluchten naar Colombia, op zoek naar hulp, veiligheid en voedsel. Mannen droegen ouderen, vrouwen droegen kinderen en probeerden zich een weg te banen door een snelstromende rivier. Voor velen van hen was dit de enige mogelijkheid om voedsel te vinden en maakten ze deze tocht meerdere malen per week.

Door deze ontmoetingen besefte ik weer dat mensen krachtiger en weerbaarder zijn dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ondanks de grootste tegenslag en in de diepste ellende, blijft hoop bestaan, passen mensen zich aan en zetten door. Steeds maar weer.

Ondanks uitzichtloze situaties blijven mensen geloven dat het tij kan keren. En dat kan. De hulp die wij kunnen bieden draagt hieraan bij, hulp die we kunnen bieden dankzij u.