Ülkesinden kaçan aile, şuanda Güney Sudan’da güvende
Ülkesinden kaçan aile, şuanda Güney Sudan’da güvende
Yazı, 5 Kasım 2012
Sudan’daki köyleri saldırıya uğrayınca, Oumi ve ailesi kaçmak zorunda kaldı.
YUSUF BATIL,Güney Sudan, Ekim 24 (UNHCR)- Oumi, dört çocuk annesi, mülteci dul bir kadın. UNHCR’ın Cécile Pouilly’si ile Güney Sudan’daki Yusuf Batil mülteci kampında tanışan Oumi, kaçış hikayelerini ve Sudan’daki evleri Dera’dan kaçarken yaşadıklarını UNHCR’ye anlattı.
Oumi’nin Hikayesi:
Ben, evimi savaş yüzünden terkettim. Biz Dera’da yaşarken, keçilerimiz, koyunlarımız,sığırlarımız vardı. Bizler toprağımızla uğraşan çiftçilerdik;ama kaçarken her şeyi arkamızda bırakmak zorunda kaldık. Askerler köyümüze saldırdı. Köyümüze uçaklardan bombalar yağıyordu. Savaş birdenbire başladı, köyümüzü terketmekten başka şansımız yoktu. Öldürülmekten korktuk.
Buraya köyümüzü terkettikten üç ay sonra varabildik. Çalıların arasından yürüyerek geldik, yoldan gitmemiz tehlikeli olabilirdi. Adını bilmediğimiz bazı yerlerde durduk,dinlendik. Bu kaçışın en zor ve en kötü kısmı ise açlıktı. Yiyecek olarak bulabildiğimiz tek besin yapraklardı. Bebeğimi besleyebilecek sütü bulmam imkansızdı. Bu yüzden de hiç durmadan ağlıyordu.
Eşim bu durumdan dolayı kendini kötü hissetmeye başladı. Bu duruma daha fazla dayanamıyordu. Çocuklarını koruyamadığı için kendini çok kötü hissediyordu. Daha fazla bu acıya dayanamadı ve bir ağacın altında öldü. Onu öldüğü yerde bırakmak zorunda kaldık. Onu bıraktığımız günden beri hala onu düşünüyorum. Onun cansız bedeninin köpekler ya da akbabalar tarafından yenip yenmediğini düşünüp daha çok üzülüyorum.
Bizim hayatımız artık burada. Çocuklarım için yemek yapabiliyorum. Birleşmiş Milletler’den aldığım yardım sayesinde çocuklarımı besleyebiliyorum. Yol boyunca, yolda doğum yaptığım son bebeğimi taşıdım. Diğer çocuklarım ise tüm yolu yürüdüler. O zamanlar eşim hala hayattaydı.
Çocuklarım hasta oldular, susuzluk ve sineklerle mücadele edemez hale geldiler. Tek düşündüğüm sadece güvenli bir yer bulabilmekti. Nereye gittiğimizi bilmeden diğer insanları takip ediyordum. Bizim gibi bir sürü insan yollardaydı. Eğer buraya ulaşamamış olsaydık, hepimiz ölmüş olacaktık.
Şuanda çocukların bakımı ile çok meşgulum. Umarım sağlıklı bir şekilde büyüyecekler ve bana yardım edecekler. Hayat gerçekten çok zor. Yapılan yardımlarla ilgili korkularım var. Eğer yardımlar kesilirse, hayat şimdikinden çok daha zor bir hale gelecektir. Geleceğe dair tek hayalim ise sorgum,mısır,bamya yetiştirebileceğimiz bir tarlamızın olması. Yetiştirdiklerimizi satıp keçi almayı hayal ediyorum. Sonrasında ihtiyacımız olursa da keçileri satarız. Evimizde, benim yetiştirdiğim süt veren on tane keçimiz vardı. Eşim de diğer keçilere bakıyordu, bir zamanlar bir çok hayvanımız vardı. Kaç tane sayısını bile bilmiyorum.