Kapat sites icon close
Search form

Ülke sitesini ara

Ülke profi̇li̇

Ülke web si̇tesi̇

“Evet, yapabiliriz!”den “Bir daha asla!”ya, İkinci kez mülteci olmuş Sudanlı, Sudan’ın mücadelesine olan inancını yitiriyor

“Evet, yapabiliriz!”den “Bir daha asla!”ya, İkinci kez mülteci olmuş Sudanlı, Sudan’ın mücadelesine olan inancını yitiriyor

16 November 2011 Ayrıca şu dillerde de mevcut:

Yazı, 16 Kasım 2011

Beş yıl önce, Santino Samuel John, iç savaşın ardından büyük umutlarla Etyopya’dan Sudan’a dönmüştü. Ancak şimdi yeniden sürgünde ve ailesinin yanına gelebilmesini umuyor

TONGO, Etyopya, 15 Kasım (UNHCR) – Santino Samuel John’un tekrarlayan bir kabusu var. Rüyasında kafasının üstünde vızıldayan bir Antonov uçağının aniden evinin önüne indiğini ve uçaktan korkan oğlu Obama saklanmak için kaçtığını görüyor. Ancak uyandığı zamanlarda da kendisini ikinci kez evini terketmek zorunda kalan bir mültecinin tekrarlayan kabusunda buluyor.

31 yaşındaki John Sudan’ın Mavi Nil Eyaleti’nin Kurmuk şehrinden. Ailesi 1987 yılında iç savaş yüzünden ülkeyi terketmiş. Çocuk felci olmasının kaçışlarını nasıl zorlaştırdığını açıklarken “Sudan’ı terkettiğimiz zamanı ve babamın beni taşımak için nasıl çabaladığını hatırlıyorum.” diyor ve ekliyor: “İş öyle bir noktaya vardı ki ona beni bir ağacın altına bırakıp bensiz devam etmesini söyledim çünkü ailemin ilerleyişini yavaşlatıyordum. Ama o beni asla bırakmayacağını söyledi.”

Sınırdan geçerek komşu ülke Etyopya’ya girdiler ve bugünkü adı Sherkole olan Tsore mülteci kampına ulaşmak için 55 kilometre daha yürüdüler. Sonunda kendilerini daha güneyde bulunan Bonga mülteci kampında buldular. 2006 yılında Kapsamlı Barış Anlaşması savaşı sona erdirdiğinde, hayatlarını yeniden kurmak için Sudan’a döndüler.

John, babasının İngilizce’yi çocukken öğrenmesi için yaptığı ısrarlar sayesinde kısa zamanda bir iş buldu. En son, Uluslararası Yaratıcı Ortaklık isimli bir sivil toplum kuruluşunda sağlık, eğitim ve uzlaşma ile ilgili bir projenin koordinatörlüğünü yapıyordu.

“Hayatımda ilk defa bir ülkenin, kendi ülkem Sudan’ın vatandaşıydım ve diğer ulusların arasında başımı dik tutabiliyordum.” diyen John sözlerine şunları ekledi: “Evet, çok fazla hakkımız olmadığını kabul ediyorum, ancak Sudan vatandaşları olarak temel insan haklarına sahiptik. Hayat bir süreliğine güzeldi.”

Bu yılın Eylül ayında, Sudanlı silahlı güçlerle Sudan Halk Kurtuluş Ordusu-Kuzey arasında Mavi Nil eyaleti’nin sahip olduğu madeni zenginlikler üzerine çatışma başladı. John aile evinin altında bir sığınak oluşturdu.

Kalmaya kararlıydılar ancak sonunda, devam eden Antonov bombalamaları ve kara kuvvetlerinin istilaları onları kaçmak zorunda bıraktı. 6 Ekim’de 5ailenin 5 genç üyesi Etyopya’daki Tongo kampına gitmek üzere Kurmuk’u terk etti.

John kampta sosyal hizmet uzmanı olarak çalışıyor ve pek çok konuda mültecilerle kamp yönetimi arasında arabuluculuk yapıyor. Kampta çok sevilen ve sayılan biri, ancak cana yakın tavırları içindeki sıkıntıyla çelişiyor.

Sudan ordusu Kasım ayı başlarında Kurmuk’u ele geçirdiğinde, John’un yaşlı anne babası ve kardeşleri halen 60 km güneyde bulunan Chali’deydi. Bir arkadaşı ona Chali’de yaşayanların kasabayı terk ettiğini ve Yamasra’da bulunan sınır kapısından Etyopya’ya geçerek Tongo kampına ulaşmak umuduyla  güneye doğru ilerlediklerini söyledi.

“Annem ve babam 70’lerindeler ve eğer onlar da Chali’yi terk eden grubun içindelerse güvenli bir yere ulaşmaları çok uzun sürebilir” diyen John ”Çoğu zaman, yumru kökler ve yaban meyvelerinden başka beslenecekleri bir şey bulamayacaklar çünkü yemek pişirmek için ateş yakarlarsa askeri birliklere yerlerini belli etmiş olurlar” diye konuştu.

John ailesinin Aralık ayında veya daha sonra gelebileceklerini düşünüyor ancak nerede olduklarını bilmemenin üzüntüsünü yaşıyor. İçinde bulunduğu durumu “Etyopya’ya geldiğimden beri tek bir gece huzurlu bir uyku uyuyamadım. Evet, burada bir işim var, peki ya ailem, yaşlı anne babam? Onlar çocukken bana baktılar ve babam beni terk etmedi. Şu an ise onların bana ihtiyacı var ama ben aynısını yapamıyorum.” sözleriyle ifade ediyor.

Çaresizliğinin utancı ve ülkesindeki politik durumun hüsranıyla uzaklara bakıyor ve “En küçük oğlumun adını Obama koydum, çünkü Amerika ve Sudan yeni ve heyecan verici şeylerin eşiğindeydi, umut veren ve bize pek çok acı yaşatan sorunlara çözüm vaat eden şeylerin” diyen John sözlerini şöyle sürdürüyor: “Oğlum Sudan gençliğininin kendine güvenli bir şekilde ‘Evet, yapabiliriz!’ diyen kuşağına dahil olabilirdi ancak şu an bundan pek emin değilim. Benim sevgili Sudan’ım beni bir kez hayal kırıklığına uğrattı ve şimdi yeniden başımı utançla eğiyorum ”.

Akşam inerken, o uykusuz bir gecenin daha eşiğinde olduğunu biliyor. “En sonunda cep fenerimi yakıp kitap okuyorum, bazen de sıkıntılı ruhuma huzur veren İncil’i” diyor yıpranmış kitabı gösterirken. “Anne babamı tek bir kez daha görüp onlara sarılabilmek, ellerini tutabilmek hayattaki tek arzum” diye de ekliyor “Tabi çocuklarımın eğitimlerini tamamlayabilmesini saymazsak”.

Ailesine güvenli bir yolculuk dilercesine kampı çevreleyen düzlüklere bakıyor ve şöyle diyor: “Tek düşünebildiğim bu.”

Eylül ayının başlarından bu yana Sudan’ın Mavi Nil Eyaleti’ndeki çatışmalardan kaçan yaklaşık 35.000 Sudanlı Batı Etyopya’ya geldi.

Pumla Rulashe, Assosa, Ethiopia